Boekrecensie: De ballade van slangen en zangvogels – Suzanne Collins

Tien jaar na het uitkomen van de originele Hongerspelen-triologie komt Suzanne Collins met een vervolg. Of eigenlijk met een prequel, want we gaan een flink stuk terug in de tijd. Is Ballade van slangen en zangvogels een goede toevoeging aan de Hongerspelen-serie?

Waar gaat De ballade van slangen en zangvogels over?

Het boek is een prequel op de Hongerspelen-triologie van Suzanne Collins. We zoomen in op Coriolanus Snow. We gaan een flink stuk terug in de tijd: in de Hongerspelen draait het om de 74e Hongerspelen, in dit boek kijken we naar de 10e Hongerspelen.

Coriolanus Snow is achttien jaar en zit in zijn laatste jaar op school. Hij hoopt volgend jaar naar de universiteit te gaan, maar moet daardoor nog wel wat meer indruk maken op de schoolleiding. Na het overlijden van zijn ouders en de Donkere Dagen (opstand van de districten) is er van de rijkdom van de familie Snow weinig over. Coriolanus en zijn nicht Tigris houden de schijn echter zo goed mogelijk op.

Tijdens de tiende Hongerspelen proberen de Spelmakers iets nieuws: leerlingen (en dus leeftijdgenoten) van de tributen worden hun mentors. Dé kans voor Coriolanus om indruk te maken door zijn tribuut in te zetten om de Hongerspelen te winnen. Maar kan hij het vertrouwen van zijn eigenzinnige tribuut winnen? En lukt het hem om zijn ambities waar te maken?

Wat vond ik van het boek?

Het kan je niet ontgaan: het is een ontzettend dik boek. Daar houd ik zeker wel van, maar ik heb een stuk minder tijd om te lezen dan vroeger, dus vaak ben ik wel even bezig met zulke boeken. Ik moet zeggen dat het me meeviel: ik heb het boek in iets meer dan een week uitgelezen. Dat geeft denk ik al een beeld van wat ik van het boek vond.

Hoewel President Snow absoluut niet tot mijn favoriete personages behoorde in De Hongerspelen (integendeel) was ik snel gegrepen door het verhaal. Je wordt echt meegenomen in de beelden en denkwijzen van Coriolanus. Waar ik zelf meestal andere keuzes zou maken lukt het wel om te begrijpen waarom hij bepaalde dingen doet.

Het boek heeft veel subtiele verwijzingen naar de originele triologie. Je ziet beginnetjes van dingen die ze laten toepassen in de Hongerspelen. Zo zijn de studentmentors natuurlijk voorbodes van de uiteindelijke mentoren. En ook krijgen we de enge mutilanten hier te zien.

Hoewel ik vaak als klacht hoor dat het boek te weinig vaart heeft moet ik zeggen dat me dat echt meevalt. Het is lang en gedetailleerd, maar het fascineerde me genoeg om steeds verder te willen lezen. Ik was heel benieuwd waar het naartoe ging. Hoeveel geeft Coriolanus echt om Lucy? Bereikt hij zijn doel en gaat hij naar de universiteit? En wie wint de tiende Hongerspelen?

Wat ik wel jammer vond is dat het boek de tijd neemt voor het verhaal, maar aan het einde ineens heel snel gaat. Allerlei gebeurtenissen volgen elkaar in no time op, waardoor het bijna afgeraffeld voelt. Zonde en onnodig wat mij betreft. Het verhaal is afgerond, maar laat wel ruimte voor een eventueel vervolg.

Conclusie

Kortom, ik vond het een heel fijne aanvulling op de originele triologie. Ik zou zeker meer willen lezen, mocht Suzanne Collins besluiten om nog meer delen uit te brengen. Veel mensen waren erg benieuwd naar de Hongerspelen van Haymitch. Hoewel ik dat zeker ook zou willen lezen, zou ik dit wel minder spannend vinden. We weten wie er wint en hebben ook al gezien hoe hij dit precies doet, wat het boek denk ik toch minder spannend maakt dan je zou willen.

Zelf was ik niet per se heel enthousiast over president Snow, maar vond ik het boek heel erg verrassend. Ik zou zeker meer willen lezen over Snow, maar ben ook benieuwd naar het verhaal van Tigris.

4 sterren

Bestel De ballade van slangen en zangvogels bij je lokale boekhandel.
Bestel de nieuwe Hongerspelen bij Bol.com.

Heb jij de originele Hongerspelen gelezen? En wat vind je van de film?